Dit is geen blog zoals je dat misschien van ons gewend bent. Dit is een dagboekfragment van mij. Geschreven in 2017 tijdens mijn verblijf op Hawaii. Het begint met een bijeenkomst bij Joan Ocean, een schrijfster die op Hawaii woont en bekend is van haar spirituele boeken over onder andere dolfijnen. Ze geeft regelmatig bijeenkomsten bij haar thuis voor mensen met interesse in spiritualiteit, ET contact en dergelijke. Zij heeft een UFO landingsplaats bij haar huis.
Het is voor mij ook leuk om dit relatief oude dagboekfragment weer terug te lezen. Want ondanks dat ik toen ik dit in mijn dagboek schreef al veel ervaring had met uittredingen doen, is er weer zoveel veranderd. Niet alleen in de wereld maar ook in mij. Meer balans, meer volwassenheid. En nog meer diepte. Veel plezier met het lezen van een verslag van één van mijn reizen naar Midden Aarde.
Otis en Midden Aarde. Januari 2017.
De bijeenkomst bij Joan Ocean ging voor een groot deel over Midden Aarde. Tijdens de meditatie die we daar samen deden gingen we in contact met andere stukken van onszelf en voor mij was dat Otis. Hij is een bewoner van Midden Aarde en een deelzelf van mij (andere incarnatie van mijn ziel). Ik heb al mooie reizen naar Midden Aarde gemaakt en Otis heeft me daar regelmatig in begeleid.
Toen ik in contact kwam met hem tijdens de meditatie, vroeg hij me of ik hem weer vaker wilde bezoeken. Dat had hij me al eerder gevraagd en ik leek een lichte irritatie in zijn stem te horen. Zou dat mijn menselijke interpretatie zijn? Zou ik dat invullen? Kent Otis dat gevoel überhaupt wel? Vragen die ik niet zou stellen, omdat andere zaken belangrijker waren.
's Middags na de bijeenkomst voel ik de behoefte aan nog een meditatie. Ik hoor meteen dat deze diep mag gaan. Ik geef me over aan het moment en zak vrij snel in een diepe ontspanning en grote openheid voor het metafysische. Meteen wordt duidelijk dat ik Midden Aarde weer ga bezoeken. De energie gaat door mijn lijf van boven naar beneden, om dan opeens heel diep af te dalen in de aarde. Ondanks dat ik zelf niet het idee heb dat er in het midden van onze aarde een wereld is precies zoals wij die fysieke beleving kennen, begrijp ik wel dat mensen dat denken door dit soort ervaringen. Het is net alsof je naar het midden van onze fysieke aarde reist.
Opeens sta ik in de weelderige natuur van Midden Aarde. Ik voel me wat onrustig op een of ander manier en heb de behoefte om veiligheid op te zoeken. Er komt een enorm beest voorbij gelopen. Als dat beest voorbij is ren ik een stukje. De natuur is zo groots. En de ervaring verwarrend. Het lijkt helemaal dicht gegroeid maar je loopt of rent er heel gemakkelijk doorheen. Alsof de paden zich vormen door de keuze van je richting.
Vrij abrupt ga ik de begroeiing uit en sta ik op een strand. Als ik naar het water toeloop (heb het gevoel dat dit een zee is) schrik ik, het water is helemaal zwart. Ik krijg meteen een rotgevoel en er gaan gedachten door me heen die een wortel hebben in de vervuiling van onze planeet aarde. Zouden wij mensen hier een aandeel in hebben? Ik hoor een stem die me vraagt om het water in te gaan. Daar heb ik helemaal geen behoefte aan en ik vraag me af wie de stem is. Otis? Nee. Het is een gids uit Midden Aarde die ik niet ken. Zijn hulp is welkom maar ik zou in deze situatie toch ook graag Otis of een andere bekende zien of horen.
Als ik het water in ga merk ik op dat het zwarte water heel fijn voelt. Het is warm en het lijkt mijn lijf meer te omarmen dan ander water. Pas als ik het water verder in ga zie ik dat het zwarte water tot slechts enkele meters vanaf de kant reikt. Daarna wordt het helder. Ik zwem er heen en duik onder water. Een grote gele vis komt voorbij met een brede kop. Prachtig. Ik voel me goed en vraag me af wat dit zwarte water nou betekent. Veel ruimte om daar op door te gaan krijg ik niet. Er komt een andere, enorme vis op me af die het meest op een witte haai lijkt. Zijn bek is open en ik voel even een diepe angst. Gaat hij me doodmaken? Hij komt zo dichtbij dat hij me aanraakt. Misschien wil hij me terugbrengen naar de kant. Nee. Ik raak hem voorzichtig aan en voel dat de haai dit waardeert. Wil hij iets van me? Moet ik iets voor hem doen? Opeens voel ik het. Hij wil alleen maar gezien worden. En dat doe ik. Ik zie hem, zo goed als dat mogelijk is voor mij op dit moment. De haai draait om. Hij heeft zijn doel bereikt. Hij zwemt voldaan maar ook wat droevig weg. Ik begrijp hem niet. Heb ik iets gemist?
Als ik terug zwem en het water uit kom staat Otis me op te wachten. Wat ben ik blij hem te zien. Hij vraagt me hem te volgen, de jungle in. We gaan vuur maken. Ik loop achter hem aan en bewonder zijn mooie lijf. Hij is groot en soepel. Hij beweegt als een danser tussen de bladeren en takken door. De fysiotherapeut in mij is benieuwd naar de lenigheid van zijn lijf. Opeens draait Otis zich om en met zijn vinger voor zijn mond gebiedt hij me stil te zijn. Sommige signalen overstijgen blijkbaar verschillende dimensies.
Er komt een enorm dier voorbij. Tergend langzaam. Hij heeft de hoogte van een flinke olifant maar is veel langer. Zijn lange kop heeft spleetogen die horizontaal geplaatst zijn. Opeens wordt ik in mijn fysieke lijf geprikt door een insect. Ik schiet terug de aardse werkelijkheid in. Er zit een mier op mijn voet. Wat vreemd om zo gestoord te worden in mijn uittreding. Als ik terug ga is het grote dier inmiddels voorbij. Otis kijkt me aan en zegt 'Vergeet je je fysieke lijf niet?' Mooi. Ik voel meteen de potentie van deze reis in volle aanwezigheid in mijn fysieke lijf. Als Otis me vraagt of het beestje dat me prikte nog leeft voel ik schaamte opkomen. Otis wacht niet op een antwoord en geeft aan dat ik wel weer opnieuw geprikt zal worden in mijn fysieke lijf, maar dat het me niet zal deren door de energetische verbinding met Midden Aarde. Ik ben benieuwd.
We gaan verder totdat we op een open vlakte komen. Er zijn ook anderen aanwezig, maar dit lijken geen bewoners van Midden Aarde. Ze hebben een hagedis achtige kop. Ik vraag me af of ik dit wel zuiver waarneem. Ze zijn met zijn vijven en zijn al bezig met het opstapelen van hout voor een vuur in het midden van de open vlakte. Het hout halen ze aan de randen van het veld waar het slordig ligt opgestapeld. Als de vuurstapel een behoorlijk formaat heeft (ruim één meter hoog) rent Otis opeens naar de rand van het veld en klimt een boom in. De andere aanwezigen verstoppen zich in de begroeiing rondom het veld. Daar sta ik dan. Alleen met de stapel hout. Ik weet even niet wat ik moet doen, maar heb wel het gevoel dat er iets van me verwacht wordt. 'We gaan vuur maken' zei Otis voordat we hier heen gingen. Zou ik het vuur moeten aansteken? Maar hoe dan? Hoe werkt dat hier? Ik krijg een impuls om het met de kracht van intentie te proberen. Het verbaast me behoorlijk dat het vuur meteen aangaat. Wauw, dat is mooi. Otis komt uit de boom en kijkt me aan. 'Je wilde toch een brug slaan tussen het fysieke en het metafysische?' Dat klopt, besef ik. Daar was ik me alleen nog niet van bewust. Opeens valt alles op zijn plek. Het zwarte water. De haai. Door mijn overtuigingen was dat 'niet goed' of 'gevaarlijk'. Ik liet me leiden door hoe het er voor mij uitzag. En niet door wat ik vanuit een diepere laag kon voelen. Otis vraagt me nog mee te gaan naar een dorp. Op een of ander manier voel ik veel twijfel. Otis pikt het op en zegt 'Het is goed zo, ga maar schrijven. Dat is belangrijk en óók een reden voor jou om hier te zijn.' Ik ga terug en vraag me af wat de andere reden zou zijn.
Als ik weer volledig in het aardse ben open ik mijn ogen. Tot mijn schrik zitten mijn benen onder de mieren. Ze prikken maar er gebeurt niets. Geen idee of deze soort gewoon geen gif heeft, of dat dit te maken heeft met de energie uit Midden Aarde. Maar al die mieren op mijn benen ziet er wel een beetje akelig uit dus ik haal ze van mijn benen af. Ik maak er niet één dood dit keer.
Wat een reis. Wat een avontuur. En wat een mooie les in de overgang van fysiek naar metafysisch. Ik was vanuit mijn ziel aanwezig in een andere wereld waar net als bij ons een fysieke ervaring is. Ik werd geprikt in mijn fysieke lijf in onze versie van de aarde waardoor de ervaring van mijn lijf mee mocht werken. Ik werd uitgedaagd om voorbij het fysieke te gaan met het zwarte water en de haai. En door het aansteken van een fysiek vuur met de kracht van intentie, kwam alles nog sterker binnen. Mooie stappen in mijn wens om een brug te slaan tussen het fysieke en het metafysische. Een wens waar ik me vandaag bewust van ben geworden. Dankjewel Otis.
Dankjewel voor het lezen van dit oude fragment uit mijn dagboek.
Heb een magisch Nu,
Lamané, Donna en Pim Smit
Voor updates over Blogs, Channelings, Video's, Workshops, Retreats en Energy Updates, schrijf je in voor onze Nieuwsbrief.